بررسی مرفومتریک بافت بیضه به دنبال تجویز ال-کارنیتین در موش صحرایی دیابتیک مدل استرپتوزوتوسین

مقدمه: با توجه به اینکه دیابت اثر سویی بر پدیده اسپرماتوژنز و باروری مرد دارد، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر تجویز ال-کارنیتین بر فرایند اسپرماتوژنز و ساختار بیضه موش های صحرایی دیابتیک مدل استرپتوزوتوسین بوده است. روش ها: در این مطالعه تجربی 15 سر موش صحرایی به طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند: گروه اول، گروه کنترل که سیترات بافر را دریافت می کنند؛ گروه تجربی دوم، موش های دیابتیک بودند که روزانه دوز mg/kg 40 کارنیتین را به مدت 16 روز دریافت می کنند. گروه تجربی سوم، موش های دیابتیک بود که کارنیتین دریافت نمی کردند. بعد از گذشت 16 روز بررسی مرفومتریک انجام شد. همچنین، اندکس وزن بیضه به دست آمد. سپس داده ها با استفاده از نرم افزار spss و آزمون آماری anova آنالیز شد. یافته ها: در مقاطع بیضه موش های دیابتیک از هم گسیختگی لایه اول سلول های اسپرم ساز و تغییر شکل لوله های اسپرم ساز مشاهده گردید. آنالیز آماری اختلاف معنی داری را بین اندازه قطر لوله های سمینفر در گروه کارنیتین نسبت به گروه های دیگر نشان داد (p<0. 05). اختلاف معنی داری در وزن موش ها بین گروه کنترل و گروه های دیابتی وجود داشت (p<0.001). همچنین بیشترین نسبت اندکس وزن بیضه در گروه کنترل مشاهده گردید (p<0. 05). نتیجه گیری: یافته های مطالعه پیش رو نشان داد که تجویز کوتاه مدت ال کارنیتین بر قطر و ضخامت مجاری اسپرم ساز بیضه اثر گذار است. لذا ممکن است درمان با ال کارنیتین باعث بهبود در فرایند اسپرماتوژنز مردان دیابتی شود.